|
'któregoś lipcowego dnia wyjdę z domu z butelką wódki pod pachą i tą zaufaną osobą przy boku. zawędrujemy w park, usiądziemy na trawie i spijemy się oglądając chmury i chrzcząc je najdziwniejszymi w świecie imionami. trzeźwiejąc wrócimy wieczorem do domów z odbitą na plecach zielenią. szczęśliwe i od nowa puste. puste a jednak przepełnione świadomością, że owe chwile są właśnie tymi które dają szczęście. te chwile, podczas których na głos wypowiada się marzenia, by być bliżej nich choć o jeden krok. '
|
Dodaj komentarz
