|
Otwarcie opowiedziałam o wszystkim, co mnie aktualnie męczyło. Cierpliwie wysłuchał, pocieszył, przytulił, a potem zaproponował spacer. Szliśmy równo z rzeką, aż w końcu usiedliśmy na zwykłym betonie. Nadal opowiadałam o sobie, łzy już nie ciekły po moich policzkach. Nagle nastała cisza i powoli zaczęliśmy zbliżać się do siebie. Moje serce biło jak oszalałe, a jego było zadziwiająco spokojne. Pocałowaliśmy się. Miałam podświadomą chęć na coś więcej, może to dzięki nastrojowi. Nagle usłyszałam czyjś głos wypowiadający dziwne słowa, zupełnie wyrwane z kontekstu: `eeee romantyczko, zdejmij te słuchawki i zauważ, że zaraz będzie lało`. Rozejrzałam się dookoła, nie było żadnej rzeki, tylko ta sama ławka w parku, od której to wszystko się zaczęło. A właściwie ta, na której siedziałam jakieś dwie minuty temu włączając odtwarzacz :P.
|
Dodaj komentarz
