|
Stanęła jak wryta, a to co chciała mu powiedzieć utknęło w gardle. Nie wiedziała co ma robić. Poczuła się jak szmata,jakby ktoś przyłożył jej prosto w twarz. - Przepraszam! Byłem pijany ale to nic nie znaczyło! - Krzyczał, lecz była pogrążona w ciszy, nie chciała słuchać. Zrobił krok w jej stronę, starając się przytulić. Odepchnęła go od siebie i rzekła : - Nie waż się nawet do mnie podchodzić. To jest koniec. Odwróciła się na pięcie, założyła słuchawki i odeszła. Pierwszy raz w życiu tak naprawdę nie wiedziała co ze sobą zrobić. Nie chciała by widział, że cierpi. Nie lubiła ujawniać słabości. Obiektywnie mówiąc, to było ich mało lecz on był jedną z nich. Zrobiło się ciemno, z nieba lunął deszcz, ona siedziała na chodniku a w kroplach deszczu ukrywa łzy.
|
Dodaj komentarz
