Zamykają samotnych ludzi w wielkich, pustych pokojach. Nie potrzebują klucza, żeby zrobić ich więźniami. Przekręcają wskazówki, żeby czas nie uciekał im tak szybko. Ale zapominają, że one kręcą się w kółko. Szukają na siłę najwyższego haka, żeby powiesić na nim swoje marzenia. A potem boją się, albo są zbyt leniwi, żeby do nich doskoczyć. Budują wokół siebie grube ściany, a w długie jesienne wieczorny biorą leki na samotność. Codziennie chcą pokazać wszystkim jak są wielcy, a zapominają, gdzie zgubili pokorę.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!