|
To już nie jest takie jak kiedyś. Przez rok oczekiwania na pojawienie się kogoś, czas sprawił, że rany zamiast się goić, zwiększają swoją objętość. Z każdą niedzielą najmniejsza część mojego serca zamieniała się w kamień, a obecnie czuję, że krew, którą pompuje zmienia się w stop najwartościowszego metalu szlachetnego. Dzisiaj jest inne, niż wczoraj. Już sama nie wiem, czy list był dobrym pomysłem. Słowa, do których wracam codziennie są jak modlitwa, o której nie mogę zapomnieć. A kiedy wróci, nie wiem, czy będę potrafiła się cieszyć z widoku Jego osoby tak, jak robiłam to kiedyś. Może będę wściekła, na Niego przez to, że musiałam tyle czekać i z cierpieniem znosić poranek po nocy, kiedy mi się przyśnił, albo przez to, że tyle myślałam, zamiast się uczyć, o tym, jak mogłabym trafić do Niego poprzez Jego kolegę i po prostu to zostawię za sobą. A może będzie tak, że to co wygasło przez ten czas, rozpali się na nowo, z podwojoną mocą, gdy tylko Go zobaczę... Wiem tylko, że wróci..
|
Dodaj komentarz
