|
Teraz nic nie potrafi mnie uspokoić. Nie wiesz jak bardzo pragnę, byś właśnie w tej chwili był przy mnie, trzymał mnie za rękę. Nie mogę powstrzymać łez. Nie umiem powiedzieć prosto w oczy matce, że życie ją nic nie nauczyło, że w wieku 30 lat też będę potrzebować jej obecności. Nie umiem przekonać jej do rzucenia palenia. Wyrzucając to wszystko z mojej głowy, o czym myślę i te argumenty, które tkwią we mnie całej i nie pozwalam im się wydostać, złamałyby jej serce jeszcze bardziej niż śmierć mojego ojca. Nie potrafię uspokoić oddechu, nie nadążam ocierać słonych kropli wyrażających wszystkie kłębiące się we mnie emocje, wypływających z moich oczu, które spadają na klawiaturę i koc, który daje mi to potrzebne ciepło. Dobrze, że Cię nie poznałam. Inaczej nie pozwoliłbyś mi być teraz samej, a odkąd pamiętam, zawsze dawałam sobie radę sama. I tego akurat nie chcę zmieniać/Gdybyś wyczytał z moich oczu tę historię, nie zniknąłbyś, mój NN / ~Marzenia totalnym przeciwieństwem rzeczywistości..
|
Dodaj komentarz
