|
CZ.37.. -i tak niby ty mnie kochasz?! weź, mnie nie okłamuj! to nie znaczy, że jak nie jestem już wampirem, to nie wiem kto kłamie! wynoś się z tego domu, nie chcę cię już znać! krzyknęłam, a serce mi krwawiło z bólu, przez niego. tyler, wkurzył się, ale nic mi nie zrobił jedynie dał mi całusa w policzek i odszedł, mówiąc krótkie, dobrze, jak chcesz. -dobrze zrobiłaś, siostro. odrzekł damon. -daj mi święty spokój! powiedziałam i poszłam do swojej sypialni, gdyż chciałam zostać sama. gdy poszłam spać, tyler zakradł się do mojego umysłu, a także do mojego snu, lecz od razu się przebudziłam. gdy obudziłam się, zobaczyłam moje i tylera dziecko, które powiedziało do mnie, możesz zostać wampirem i zniknęło. wtedy zadzwonił do mnie telefon, odebrałam, pogadałam trochę z tylerem i rozłączyłam się. gdy elena weszła do pokoju, spytała się kto to dzwonił, ja odrzekłam, tyler, chciał, abym dała mu następną szansę. zgodziłam się. przyszedł do mnie od razu, po naszym telefonie.
|
Dodaj komentarz
