|
nie pisał do niej od tygodnia, nie myślał o niej pewnie też. ona tęskniła, ale jednocześnie odzwyczajała się. między sobą a nim stawiała wysoki mur z cegiełek zapomnienia. był już wysoki, a chociażby na tyle wysoki, by go nie było widać. pewnego dnia, w jej słuchawkach zaczęła lecieć piosenka grubsona - naprawimy to. jeden wers z tej piosenki umieściła w opisie, a mianowicie " mam klucz dla Ciebie, chodź naprawimy wszystko ". i wtedy napisał on, niszcząc tym samym ten wielki mur, który tak ciężko budowała. nie miał pojęcia, ile to ją wysiłku psychicznego i chęci kosztowało. " ei a gdzie jest u mnie miejsce na ten klucz, bo jestem pewien, że pasuje on do mojego zamka.." - tymi o to słowami, niczym zapałką, rozpalił, pocierając o pudełeczko, płomień nadziei. tak wielki płomień, że znowu zaczyna popełniać ten sam błąd.
|
Dodaj komentarz
