|
Miał przyjechać przed 19. Nie było go. Nie zadzwonił. Nie napisał. Nic. W końcu nie wytrzymałam i wyszłam z domu trzaskając drzwiami, po drodze minęłam kilki znajomych i miałam w dupie to, że miałam totalnie rozmazany makijaż, że wyłam z rozpaczy i dławiłam się łzami. Oni wszyscy się śmiali, gdy mnie zobaczyli, zauważyłam w ich oczach współczucie i żal. Poszłam na moje ulubione miejsce w lesie. Tam zarzuciłam sobie serie przesłodzonych miłością kawałków i mój stan diametralnie się pogorszył. Co chwila spoglądałam na telefon, a widok pustego ekranu raz za razem wywoływał u mnie coraz większe ataki spazmatycznego płaczu. Siedziałam tak jeszcze przez dobrych kilkanaście minut i mówiąc do siebie 'kurwa, Klaudia, ogarnij się', wybuchałam jeszcze większą histerią'/kokaiina
|
Dodaj komentarz
