Ledwie skończyłam 18 lat, a już mieszkam sama. Moi rodzice się rozwiedli, brat jest chory na nieuleczalną chorobę. Co prawda pomaga mi mój 25 letni facet, ale mieć na głowie cały dom i do tego maturę jest po prostu przejebane. Więc nie mów mi "jestem dojrzała jak na swój wiek". Ja wcale nie chciałabym się dojrzale zachowywać, chciałabym być takim beztroskim dzieckiem wpieprzającym non stop żelki, całym upierdolonym nutellą, czekającym z utęsknieniem na tę jebaną wieczorynkę. Niestety musiałam dojrzeć, nie miałam wyjścia. Więc nie mów mi, że wiesz jaka jestem. Nie mów mi, że nie znam się na życiu. Mam ważniejsze problemy niż to, że mnie chłopiec rzucił czy zdradził, bo mu fiutek odmawia posłuszeństwa. Bo jeszcze jest gówniarzem i nie nabzykał się wystarczająco w swoim życiu i szuka przygód. Dziękuję bardzo za uwagę!

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!