Świadomość ,że wszyscy mogą zaraz odejść, zwyczajnie rozpłynąć się powietrzu. Nie chcę ich zostawiać, nie chcę na nich czekać, bo to boli, zostawianie oddechu na szybie, umieranie z zegarkiem w ręku. Mogłabym iść z nimi, ale buty znów nie są odpowiednie, znów płaczę i dlatego wciąż nie mogę stawiać kroków, bo cichy szloch to największy wróg wędrówek. O ile istnieje coś takiego jak chaotyczna samotność, to w tym tkwię, nawet nie wiedząc czym jest, ale nauczyłam się ,że w tym teraz jestem. Bo to jest chaos. Milion myśli, niepoukładanych, dobrych i złych, takich sobie i całkowicie zepsutych, nudnych i leniwych. Bo to samotność. Brak ludzi, brak czegokolwiek, brak śmiechu, uśmiechu, cokolwiek mogłoby dać mi radość. Jakbyście odeszli, choć wiem ,że jesteście. I właściwie po co ciągle myśleć ,że wrócicie jakbyście byli?

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!