|
Ciągle tylko udaję przed znajomymi i przed sobą, chociaż to drugie wychodzi mi trochę gorzej. Udaję.Udaję.Udaję. Wstaje rano i co jest moją pierwszą myślą? Znów rozpoczął się cholerny dzień, trzeba wstać, uśmiechać się i udawać. Udawać.Udawać.Udawać. Udawać, że wszystko jest w porządku. Udawać, że nie potrzebuję miłości, że nie rusza mnie szczęście innych, że im nie zazdroszczę, że jest mi to całkowicie obojętne. Przez cały dzień zachowuje się jakbym się zacięła. W kółko jest to samo. Jedna myśl, myśl, że muszę udawać, aby przetrwać kolejny cholerny dzień. Dopiero, gdy wieczorem jest sama ze sobą, coś we mnie pęka. Coś się otwiera. Wtedy dociera do mnie, że to był kolejny stracony dzień, że wcale nie jestem taka twardą jaką próbuję być, że po prostu najzwyczajniej w świecie potrzebuję teraz kogoś kto by mnie przytulił. Chwila szczerości się kończy w momencie, gdy słyszę jakieś kroki. Znów trzeba przybrać maskę. Niedługo będę w tym coraz lepsza. Pozbawię się wszystkich uczuć, nikt mnie
|
Dodaj komentarz
