|
Myśli w otchłani smutku i nie oczekiwanej przyszłości. Była niewinna, czasami zamknięta w sobie. Na jej twarzy każdy widział usmiech lecz nikt nie widział jej wnętrza w którym targane były uczucia. Nikt nie widzał tego jak zmaga się z każdym dniem z całych sił. Nikt nie widział jak ból zabija ją od środka a łzy płyną wieczorami. Tłumiła w sobie wszystkie uczucia...nie chciała martwić przyjaciół, rodziny. Życie toczyło się monotonnie ...aż w końcu sama nie mogła nad tym zapanować. W swoim życiu była tylko widzem uwięzionym w niewidzalnej klatce. Tak jakby grube i mocne szkło odzielało ją od szczęścia. Pewnego dnia coś w niej pękło. Ubrała swoje najlepsze ciuchy, rozpuściła włosy , zrobiła delikatny make up wyszła z domu... Już więcej nie wróciła.... odeszła do lepszego świata.....
|
Dodaj komentarz
