Betonowe lasy mokną, wiatr wieje w okno. Siedzę w oknie i wdycham samotność. Jak to jest? Gubimy się jak startujemy? I całe życie się odnajdujemy? Wracając do wyjścia punktu – źródła dźwięku, łamiąc falę lęku, biegnąc, macamy po ciemku. / -donguralesko.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!