|
Czasami mi się wydaje, że mogę bez niego istnieć.
Że wcale o tym nie myślę i niczego mi nie brakuje.
I że to wcale nie jest istnienie połowiczne, niepełne, wybrakowane jak popsuty przedmiot.
Chodzę, mówię, śmieję się, czytam, bawię się, myślę. Ale to nie tak.
Zawsze przychodzi moment, w którym coś mnie nagle uderza, że mało nie zwala mnie z nóg.
Jakaś porażająca, nagła świadomość niepełności, niekompletności, pustki.
Jakbym otworzyła drzwi, za którymi nic nie ma.
|
Dodaj komentarz
