|
Staliśmy naprzeciw siebie. Jego brązowe oczy zdawały się mnie przeszywać. Jeszcze nigdy nie przyglądał mi się tak intensywnie. Denerwowałam się coraz bardziej, myśląc sobie: "powiedz mu to! Powiedz mu, co czujesz, bo następnej okazji nie będzie. Teraz albo nigdy. Kurde. Nie. Nie potrafię." I już miałam się odwrócić i uciec, i unikać go do końca życia, po tym jak się zbłaźniłam, kiedy nagle usłyszałam, jak ON mówi: "kocham cię" i stanęłam jak wryta, patrząc się na niego; popatrzyłam głęboko w te jego ciepłe orzechowe oczy. Uśmiechał się tym swoim uśmiechem, a w policzkach zrobiły mu się dołeczki. Myślałam tylko: "jaki on jest cudowny", a że wciąż byłam w szoku, po tym co od NIEGO usłyszałam, uśmiechnęłam się i powiedziałam jedynie: "ty zawsze wiesz co powiedzieć" - na szczęście ♥
|
Dodaj komentarz
