|
` To wtedy z moich oczu wydobyły się łzy... Ale nie były to łzy smutku, a wręcz odwrotnie. Były to łzy szczęścia! Weszłam do domu zamykając drzwi i od razu udałam się do okna, by ostatni raz tego dnia na niego spojrzeć. Stał i wpatrywał się w okno w nadziei, że coś dojrzy. I dojrzał - mnie. Uśmiechnął się po czym sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął telefon, po czym wybrał numer. -Zapomniałeś czegoś?-spytałam odbierając telefon. -Tak, zapomniałem Ci powiedzieć.. że bardzo mocno Cię kocham i że już tęsknie. Aa i zdejmij kurtkę, bo się zgrzejesz-powiedział, po czym się rozłączył. Uśmiechnął się szerzej, puścił oczko i odszedł. Stałam tam pare minut, patrząc jak znika, po chwili otrzymałam sms-a "Mówiłem Ci, byś zdjęła kurtkę, bo będziesz chora! ;*". Po moich policzkach leciały ciche, delikatne łzy. Łzy szczęścia, za którymi tęsknie do dziś... wierząc, że tylko takie będą odwiedzać moje policzki. `
|
Dodaj komentarz
