I płynie potok, strumień błękitny, łez pastelowych. I sto, dwieście; tak wiele myśli. Tak wiele planów, i mnóstwo uśmiechów niespełnionych, bo jeszcze nie czas, ale czas nadejdzie, i wtedy ptaki wzlecą wysoko, chmury ułożą się na kształt serc, a zmarznięte ręce znajdą do siebie drogę, i splotą w nierozerwalnym uścisku, naelektryzowanym radością. Pójdziemy tam gdzie jeszcze nikt nie był, bo szczęścia szukają w papierach, zmartwienia zamiatają pod dywan, miłość kryją na końcach języków. Bywają radośni, ale przez moment, a My, przecież.. przecież My to nieskończoność.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!