|
Tak bardzo chciałaby wiedzieć na czym stoi, poczuć pewny grunt, nie mogła trwać ciągle w obojętności którą on jej serwuje jako nieodłączny element każdego dnia, to ją wykańczało, była taka słaba.. powoli, z dnia na dzień, z godziny na godzinę stawała się podobna do własnego cienia, stawała się wrakiem samej siebie, wrakiem z którego wygasało życie.. Nie, nie wiedziała na czym stoi, nie umiała zbadać gruntu pod swoimi stopami, jakby pod nimi rozlegała się gęsta, nieogarnięta mgła, która nie pozwala jej dostrzec ani wyczuć na jakiej powierzchni się znajduje . Resztkami sił stała... stała otulona niepewnością, bezsilnością i strachem . Tylko on mógł rozwiać tą mgłę, to od jego wyczekiwanego słowa zależało czy grunt pod nią okaże się przepaścią ,ziemią czy niebem.. Zamykając oczy-pozwala poczuć rzęsom obecność smutnych, gorzkich łez, które niosą ze sobą wypłukiwaną z serca rozpacz .
|
Dodaj komentarz
