|
trzepotanie by ocalić to złudzenie pod tytułem ja. że to niby takie najważniejsze: ocalić, ocalić. trzymać - na siłę. miałem pięćdziesiąt lat, chociaż świat wyrzucił mnie dużo wcześniej, pozbawił złudzeń. teraz wiem już na co czekamy - i - nie pomoże nic, wszystkie te koronki rzeczywistości, w które stroi się głowa: fatamorgany. ruszaj się dla nich, planuj, bądź - aż do czasu, gdy wszechświat zedrze je z ciebie jak skórę i zostaniesz bez niczego. nie, może nie będę potrafił jednak przerwać tej ostatniej linii, nawet gdy nadejdzie takie teraz, o którym dziś myślę jak o jedynej ucieczce. i tylko niech nikt mi nie mówi, że nie jesteśmy, kurwa, tragiczni.
|
Dodaj komentarz
