Powracają dni, w których wolałabym nie istnieć. Szare, smętne, bure, monotonne. Mogłabym tak wyliczać bez końca. Chciałabym się po prostu rozpłynąć, zniknąć i by słuch o mnie zaginął. By zatarł się ślad po moim marnym istnieniu, po mojej bezsensownej egzystencji na tym coraz bardziej pochrzanionym świecie. Mam takie dziwne ambiwalentne uczucia. Czuję się rozdarta między szczęściem, a smutkiem, radością, a rozpaczą. Ostatnio cieszyłam się, że jestem coś warta. Że mam jakiś cel w życiu. Że znaczę dla kogoś więcej niż mi się wydaję. Ale jak to bywa w moim pięknym świecie musiał nastąpić tragiczny koniec tego łażenia sobie z głową w chmurach i myśleniu o niebieskich migdałach.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!