|
i poszłam na cmentarz . minęła pierwsza rocznica Twojej śmierci . jak to zleciało . ile się zmieniło . miałam Ci tyle do powiedzenia . gdy siedziałam nad Twoim grobem , patrząc w liczby , które tak dobrze znałam , mówiłam głośno , jakbyś mnie słyszał . bo słyszałeś .. mówiłam o swoich problemach . co by było gdybyś ... gdybyś żył fizycznie . bo ciągle żyjesz psychicznie . u mnie . nagle poczułam czyjąś dłoń na ramieniu . to był Twój najlepszy przyjaciel . On też pamiętał . usiadł obok mnie . zauważyłam łzy na Jego policzku . -tak cholernie mi Go brakuje-wyszeptał , patrząc na zdjęcie . na uśmiechniętego 19-latka , siedzącego w swoim wymarzonym aucie . -mi też-powiedziałam , obejmując Go . -gdy tu przychodze... uświadamiam sobie , co by było gdyby nie stanął w mojej obronie . -próbował powstrzymać łzy . -ja bym tu leżał . bo ja powinienem . a moja zagadka , którą zawsze sobie stawiałam , myśląc o śmierci Przyjaciela , zrozumiałam , kim było tych dwóch obcych typów , na Jego pogrzebie .
|
Dodaj komentarz
