|
Stoję po drugiej stronie oceanu. Trzymam w rękach butelkę i list, zaadresowany do Nikogo. Chwilę się zastanawiam ale ostatecznie wchodzę w zimną wodę,moje nogi zanurzają się po kostki. Gdy woda zaczyna sięgać mi kolan, wsuwam papier do butelki. Moje wahanie gdy chcę ją zakorkować sublimuje się w jednej drobnej zmarszczce,która kwitnie mi na czole. Biorę zamach i odrzucam szkalny przedmiot najdalej od siebie, słyszę plusk,gdy butelka uderza w taflę wody. Leniwe fale unoszą ją co jakis czas, a zachodzące słońce odbija się od jej pzezroczystej powierzchni. W końcu, po upływie minut,kwadransów,godzin przedmiot znika mi z pola widzenia, nie mogę go wyłapać między kolejnymi falami. Ktoś po drugiej stronie znajdzie ją, ale najpierw tak jak ja, nie zauważy jej na bezkresie oceanu. Dopiero wyrzucona na brzeg przyniesie komuś moje wspomnienia. List w butelce, odkorkowany będzie jak puszka Pandory. Uwolni smutek, żal i gniew oraz samotność. Zabierz mnie na drugą stronę.
|
Dodaj komentarz
