Gdy kelner spisał wreszcie zamówienie i oddalił się do kuchni, dziewczyna spojrzała na mnie rozpromienionym wzrokiem. -Chyba nie zamówiłeś tego wszystkiego ze względu na mnie? -Nie, naprawdę jestem głodny. -To wspaniale! – ucieszyła się- Nie mam zaufania do ludzi, którzy mało jedzą. Wydaje mi się, że rekompensują to sobie w jakiś inny sposób. Jak myślisz? -Nie wiem – powiedziałem. Naprawdę nie wiedziałem. -„Nie wiem” to twoje ulubione powiedzonko, prawda? -Być może. -O właśnie! „nie wiem „ i „być może”.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!