|
Mój wzrok gdzieś błądzi bo ciemnym pokoju,a ciało skulone w pozycji embriona symuluje własną śmierć. Słysze krzyki,płacz i śmiech,stukot nad głową a pod nogami ciepło. Znikłam. Znikłam dla was, ulotniłam się jak para z porannej kawy. Nie musisz już uciekać na korytarz, Twój proces autodestrukcji został nieodwracalnie rozpoczęty.
|
Dodaj komentarz
