|
cz I.Wiesz co jest najgroźniejsze w tym, że żyje? Fakt, że kiedyś umrę, że opuszczę to wszystko i pewnie będę szczęśliwa, ale istnieje też taka możliwość, że właśnie w ostatniej sekundzie życia docenię to co miałam. Wszystkie problemy po których dzielnie wstawałam, przyjaciele, którzy odwracali się, ale też tacy, którzy w zaparte mnie wspierali, że wszystkie kłótnie o małe przekroczenia zaczną mieć sens, że wszystko wyda mi się takie pociągające i ekscytujące, że zapragnę żyć, że w końcu znajdę upragnioną chęć życia. Tego się boję, że wtedy będzie już za późno, że wtedy zostanie mi stały lek : łzy. Obawiam się tego, że skończę swe życie jak i zaczęłam, płaczem i histerią, a potem nastąpi cisza. Bo początek jest jak koniec, a koniec jak początek. Coś zaczyna i coś kończy. Zapominamy o tym co było choć usilnie próbujemy sobie przypomnieć co robiliśmy, a robiliśmy co robimy teraz, istny paradoks.
|
Dodaj komentarz
