 |
toiletpaper.moblo.pl
Czasami mam taki dzień że muszę wypłakać wszystkie możliwe łzy aby zagościł uśmiech. Muszę stanąć przed lustrem i zobaczyć rozmazany tusz do rzęs który spływa po całej
|
|
 |
 |
Czasami mam taki dzień, że muszę wypłakać wszystkie możliwe łzy, aby zagościł uśmiech. Muszę stanąć przed lustrem i zobaczyć rozmazany tusz do rzęs, który spływa po całej twarzy. Wtedy zacząć się śmiać, że nie było sensu malować się. Mogę zrobić wiele dziwnych rzeczy, bo uszły ze mnie emocje. Włączyć dobry klubowy bit, i pozytywnie się nakręcić. Miewać dziwne pomysły, których realizować nie wypada. Zaprosić znajomych na grilla, aby zostali na noc, byle nie siedzieć samej, też bym mogła. Potrafić ubrać koszulę z długim rękawem i legginsy, bo zwyczajnie miałabym chęć tak wyjść z domu, choć termometr wskazywałby ponad dwadzieścia stopni. Nalać przyjacielowi wody, choć wolałby kawę. Niekiedy gdy powinnam płakać, wolałabym się śmiać, by było mi łatwiej. Lubić narobić masę gofrów, tylko po to, by zjeść dwa. Wychodzić na miasto, by się przejść, a znowu wydać pieniądze na bzdety. A jak będę chciała zawiesić sobie świąteczne lampki nad łóżkiem, w środku lata, to sobie kurwa zawieszę!
|
|
|
|
|
Wszyscy gdzieś biegną, realizują swoje marzenia. Obierają własne cele, a ja błądzę. Cały czas stoję w miejscu, powiedz mi, dlaczego tak się dzieje, co ze mną jest nie tak? Mam swoje plany, jest ich naprawdę bardzo wiele. Cele też mam, ale nie potrafię ich spełnić. Gubię się w połowie drogi, cofam do początku. Pochłania mnie przeszłość, to pewne. Nie mam pojęcia jak zabić w sobie te wszystkie wspomnienia, zamordowane usilnie uczucia, które każdego dnia żyją na nowo. Tym jest problem, właśnie to mnie blokuje, pozostawia w miejscu. Stawia przy starcie, choć powinnam być na mecie. łzy są dla słabych. a ja jestem słaba. Tworzę sobie samej przykre tła, które stają się pierwszym planem, każdego wieczoru. Chciałabym to zmienić, naprawdę. Dłużej tak nie mogę, od zaraz, zacznę.
|
|
|
|
|
Chciałabym być budzona wiadomością od Niego, lub Jego szeptem i lekkim szturchaniem o moje ramię. Posiadać na twarzy uśmiech od tej pory do czasu, gdy zasnę u Jego boku utulona i obdarowana pocałunkiem.Być witaną nieziemsko czułym całusem i mocnym uściskiem Jego ramion.Głębokich spojrzeń w oczy, trwających kilka dłuższych chwil, także chcę. Kiedy mi zimno, od razu być otulana Jego bluzą za dużą o kilka rozmiarów i być przyciągniętą do Jego boku. Trzymając Jego dłoń iść przez miasto, ignorując spojrzenia ludzi. Wchodząc do Jego mieszkania parzyć dla Nas truskawkową herbatę i upajać się jej słodkim aromatem. Z miską popcornu siedzieć wspólnie na kanapie i oglądać dobry film, który wybrał. Przygotować we dwójkę drobną kolację i zbierać się do wyjścia. Kłócić o to, że chcę iść sama, gdy On ubiera buty. Słuchanie Jego argumentów i wychodzimy z mieszkania razem. Zaczyna padać deszcz, nic wielkiego. Powolnym krokiem zmierzamy do mojego domu, pod którym nie możemy się pożegnać. Ja i On, razem.
|
|
|
|
|
Zawsze tracę tych, którzy powinni być przy mnie najdłużej. Najgorsze, że nie potrafię ich zatrzymać. Nigdy nie potrafiłam, dlatego pluję sobie w twarz i cisnę pięści w ścianę.
|
|
|
|
|
Nienawidzę egoistów. Nienawidzę bezdusznych skurwysynów. Nienawidzę udawania. Nienawidzę kurestwa. Nienawidzę, gdy ktoś daje nadzieję, a po chwili jednym słowem, gestem, swoim czynem ją odbiera. Nienawidzę samotności. Nienawidzę mojej pierdolonej wrażliwości, która mnie gubi. Nienawidzę tego, że tak szybko potrafię się do kogoś przywiązać. Nienawidzę, że moje marzenia niszczy skurwiała codzienność i lęk przed porażką. Nienawidzę, że każdego dnia tak naprawdę jestem sama. Nienawidzę tego bólu, gdy nie potrafię komuś pomóc. Nienawidzę, gdy mój idealnie zaplanowany dzień, nagle się pieprzy. Nienawidzę, gdy moje plany nie wychodzą. Nienawidzę, gdy nagle dostaję wiadomość, której bym się nigdy nie spodziewała. Nienawidzę tego, że czasami czas ucieka mi przez palce, i nie mogę go zatrzymać. Nienawidzę smutku w oczach tych, których kocham. Nienawidzę bezsilności, która mnie pochłania każdego wieczoru. Nienawidzę wspomnień, bo one mnie zabijają. Wspomniałam już, że nienawidzę siebie samej?
|
|
|
|
|
A gdybym to ja musiała odejść, traciłbyś się? Gdybym to ja stanęła przed Tobą ze łzami w oczach i wyszeptała 'przepraszam', zrozumiałbyś? Kiedy zniknęłabym już z Twoich oczu, potrafiłbyś wymazać mnie z Twojego życia? Gdybyś idąc do domu, nie trzymał już mojej dłoni, a jedynie czułbyś, że brak Tobie, mnie? Albo siedząc w pokoju chciałbyś wyjść po mnie, bo za kwadrans powinnam być? Lub słysząc moją ulubioną piosenkę, myślałbyś, że to ja ją włączyłam, kiedy Ty odszedłeś od laptopa? Tak naprawdę sam byś ją włączył, aby przypomniała Ci o mnie, prawda? Czy otwierając szufladę znalazłbyś mój łańcuszek, który wypadł niby przypadkiem, wierzyłbyś w to? Nie odpowiadaj, ja wiem to. Nie potrafiłbyś, a wiesz czemu? Bo nie rozumiałbyś nic. O ludziach się kurwa nie zapomina, rozumiesz? Nigdy! Nie z dnia na dzień, o kimś, kogo się kocha. Tak byś myślał, jak dziś ja.
|
|
|
|
|
Samotność jest dobra, gdy ma się dość świata i ludzi, wszystkich nakazów i zakazów, praw, jakie rządzą światem. Ale na dłuższą metę tak się nie da. Człowiek przestaje być sobą. Samotność doprowadza do szaleństwa. / fadetoblack
|
|
|
|
|
Chciałabym, aby to wszystko okazało się jakimś cholernie paskudnym żartem. Przecież Ty żyjesz, prawda? Nie zabiłbyś się, nie zrobiłbyś tego nam wszystkim. Jesteś tu, prawda? Czuję Cię, wiem, że tu jesteś. Tylko pokaż się, proszę. / fadetoblack
|
|
|
|
|
Moje cierpienie jest niczym. Przecież w porównaniu z cierpieniem ludzi, które przeżywali chociażby za czasów drugiej wojny światowej, moje to ziarenko piasku pośród sterty ogromnych kamieni. Ale mimo tego czuję, jakby mnie przygniatało i zabijało. I podziwiam tamtych ludzi za to, że wytrwali w tym cierpieniu i przeżyli. Byli silni; moja wola przetrwania i siła postawiona w rzędzie przy ich woli to chuchro. / fadetoblack
|
|
|
|
|
W roku szkolnym to weekendy są od tęsknoty za Nim, bo w pozostałe dni dominuje brak czasu. Dlatego minusem wakacji jest to - prócz tego, że są latem - że weekendy są dzień w dzień przez całe dwa miesiące. Mam całe dwa miesiące na umieranie z tęsknoty każdego dnia. Czasami to doprowadza do tego, że naprawdę z utęsknieniem czekam na pierwszego września - by w końcu móc Go zobaczyć. / fadetoblack
|
|
|
|
Dodaj komentarz