 |
|
„Pamiętaj, najwięcej strachu kryje się w głowie.”
|
|
|
|
"Życia nie mierzy się ilością oddechów, ale ilością chwil, które zapierają dech w piersiach".
|
|
|
|
"Oczy potrafią pieścić lepiej i dokładniej niż dłonie. Wzrokiem obejmuje się całość naraz. Dotyk zaś jest ograniczony tylko do jednego miejsca".
|
|
|
|
"Musimy się przyzwyczaić do tego, że przed najważniejszymi skrzyżowaniami naszego życia nie ma żadnych znaków ostrzegawczych".
|
|
|
|
Było tak blisko, jak zwykle musiałam wszystko zepsuć ;<
|
|
|
|
Czy próbowaliśmy słuchać jak ktoś mówi, kiedy nie używa słów? Jak podnosi głos, milcząc? Jak szepce, niemo krzycząc? Jak śpiewa, chrypiąc? To rodzaj człowieczeństwa, którego nie zauważamy. Rodzaj komunikacji, która nas przerasta. No bo. Jak słuchać, skoro nic nie słychać? Słychać. Tylko. Trzeba słuchać. Wystarczy. Dostrzec finezję przekazu. Dostrzec. Jego ukrytą formułę. Wystarczy. Słuchać. Milczeć. Słowa same znajdą zakwaterowanie w naszych myślach.
|
|
|
|
Boimy się zostać sam na sam ze swoimi myślami. Boimy się tej towarzyskiej samotności. Kiedy to wątpliwości zapraszają nas na kawę, a my nie mamy odwagi by odmówić. Dlatego zmieniamy temat. Zmieniamy. Milczący dialog, na ten głośniejszy. Ten zagłuszający. Mówimy o byle czym. Mówimy. Bez zastanowienia. Czasem. Rzucamy kilkakrotnie słowa na wiatr. Kilkakrotnie je kalkując. Kalkując. Bo nie są one nowością. Są odbiciem tego, co jest już dla nas jasnością. Albo pustym frazesem, który na zawsze pozostanie niejasny. Powtarzamy, bo boimy się, że ktoś nie usłyszy, zapomni. Powtarzamy. Bo sami nie jesteśmy pewni. Bo słowami chcemy przekonać siebie. Bo milczenie na to nie pozwala. Ale. Zbyt. Często. Wypowiadane. Słowa. Tracą. Sens. Są niestabilnością. No bo gdzie stabilność w czymś, co nie jest oczywistością?
|
|
|
|
Kocham ten stan, gdy rozpierdala mnie od środka gdy z Tobą pisze. Kocham to uczucie nieograniczonego szczęścia płynącego z mojego ciała. Kocham Eufornię uniesień
|
|
|
|
Zawsze mijał ją obojętnie, drażniąc jej ciało żałosnym spojrzeniem.
|
|
|
|
szepnął: `za dużo oczekujesz` i odszedł.
|
|
|
|
Jesteś dla mnie coraz większą zagadką. Coraz bardziej mnie to kręci.
|
|
|
|
Permanentny niedosyt Ciebie.
|
|
|
|
Dodaj komentarz