 |
pojebanezycie.moblo.pl
Dawno mnie tu nie było. Wróciłam się tylko pożegnać moblo było dla mnie czymś w rodzaju pamiętnika. Mogłam tu być sobą pokazywać to kim jestem. Towarzyszyło mi przez 4
|
|
 |
Dawno mnie tu nie było. Wróciłam się tylko pożegnać, moblo było dla mnie czymś w rodzaju pamiętnika. Mogłam tu być sobą, pokazywać to kim jestem. Towarzyszyło mi przez 4 lata na początku z konta slonecko_xd a potem z pojebanezycie. Pomogło mi w wielu sytuacjach, mogłam tu się wyżyć, wypłakać, poużalać. Teraz czas na prawdziwe życie, mimo, że wciąż jestem dorastającym dzieckiem. Tylko że już wiem, że szczęście nie jest tutaj i że jak na razie moim szczęściem nie jest miłość. nadal nie wiem kim jestem i jakie w tym zajmuje miejsce, ale wiem, że teraz chcę się skupić na szkole, marzeniach i przyjaciołach. Pisania nie porzuciłam i nie porzucam, zapraszam na bloga http://pamietnikmeglio.blogspot.com/ tu wyrażam siebie ewentualnie na opowiadanie, które znajdziecie na moim prfoilu w blogerze. Jednak to koniec dla moblo... Żegnam |
|
|
|
Nie zamykaj serca na miłość, nie zastąpisz ją żadną przyjaźnią.
|
|
|
|
Chce patrzeć w jego niebieskie oczy, chce czuć jego usta na moich ustach, chce czuć jego dotyk, chce czuć jego oddech, chce czuć jego bliskość, chce przy nim być bezpieczna, chce wywoływać u niego uśmiech, chce Go takiego jaki jest z wadami i zaletami. Chociaż wcale Go nie znam.
|
|
|
|
Życie tak naprawdę samo w sobie nie jest złe, tylko my - istoty rozumne, doprowadziliśmy ten świat do tego stopnia. Kłamiemy. Ranimy. Zdradzamy. Zabijamy. To my ludzi, uczyniliśmy ten świat takim jakim jest. To my mu wyrządziliśmy mu taką krzywdę i do tego śmiemy nazywać siebie człowiekiem.
|
|
|
|
Często postawiamy przecinki, tam gdzie należałoby postawić kropkę. Przedłużamy coś na siłę, co z biegiem czasu staje się coraz bardziej toksyczne i pomału nas zabija.
|
|
|
|
Spędziliśmy ze sobą dziesięć długich lat. Nigdy nie było idealnie, były wzloty i upadki i nadal są. Nie raz przez was płakałam, nie raz miałam was dość. Ale to z wami spędziłam większość swojego czasu, to czasem z wami przebywałam więcej niż z rodziną w domu, to z wami spędziłam najlepsze momenty w życiu. Nie zwierzamy się sobie, nie rzucamy w ramiona i niewiele o sobie wiemy, ale zawsze potrafimy rozpoznać gdy ktoś z nas jest zły czy smutny czy tryska radością. To dziesięć lat pozwoliło nam się poznać, nawet zamieniając ze sobą dwa słowa. I teraz nie wyobrażam sobie, że już jutro nasz ostatni dzień. ostatni raz w takim gronie. Stworzyliśmy sobie nową rodzinę z własną historią, własnymi kłótniami i problemami, a teraz tak po prostu trzeba odejść, zostawić to i budować nowe życie..
|
|
|
|
Czas wreszcie zacząć znów oddychać, odciąć się od przeszłości. Wiele razy już próbowałam, ale ciągle myślami byłam w wspomnieniach, ale dziś jestem pewna, ze potrafię iść w przód nie patrząc w tył, że potrafię odwrócić głowę od tego co było i patrzeć ponad horyzont. Wiem, że tym razem dam rade, poukładać to życie na swoim miejscu. Wszystkie wspomnienia i myśli są we mnie i tylko moje nikt mi ich nie odbierze. Będę pamiętać o wszystkich błędach które popełniłam, o ludziach, których zraniłam, będę o tym pamiętać z przestrogą na przyszłość. To wszystko jest we mnie i żyje wraz ze mną ucząc jak żyć.
|
|
|
 |
spójrz, ile jest za nami, ile zadrapanych wspomnień bez przerwy krąży wśród każdego z nas, a pomimo wszystko, nie odrzucamy ich, w dalszym ciągu odtwarzając w myślach bieg tamtych wydarzeń. więź, gdzieś pomiędzy jednym a drugim sercem, choć tak krucha, podobno wymarła wraz z nami, wciąż pulsuje, wciąż w cieniu jakby żyje. jedna dusza w dwóch ciałach, kiedy czujesz, że to co było, nadal jest gdzieś obok, że nie żyjesz tylko dla siebie. i wiedź, że to co kiedykolwiek przysłoniło przyjaźń, wartą nawet poświęcenia samych siebie, nie jest warte tego co czuje serce, tego co być może nieprzerwanie pragniemy czuć, będąc dla siebie nadal, kimś przypuszczalnie cenniejszym od innych. / Endoftime.
|
|
|
|
Dodaj komentarz