 |
otrzepsiezkurzu.moblo.pl
i choćbyś nie wiem jak bardzo chciała ile wieczorów przepłakała ile klnęła wyzywała przeklinała los ile razy przymykała oczka z pewną nadzieją: A może właśnie teraz
|
|
 |
|
i choćbyś nie wiem jak bardzo chciała, ile wieczorów przepłakała, ile klnęła, wyzywała, przeklinała los, ile razy przymykała oczka z pewną nadzieją: A może właśnie teraz? Niektórych ludzi nie zapomnisz nigdy, ich rysów twarzy, ich spojrzenia, koloru oczu, słów..zawsze będą 'kimś', chociaż może powinni być nikim.
|
|
|
|
Gdy dusiłam się płaczem, zrozumiałam, że ta przeszłość wciąż we mnie żyje
|
|
|
|
Czuję się beznadziejnie. Tak samo czułam się wczoraj, tak się czuję dziś i pewnie jutro też będę się tak czuć.
|
|
|
|
znasz te uczucie, gdy wszystko się pierdoli? tak, ja też.
|
|
|
|
Kochaj tę dziewczynę, kretynie, kochaj ją, bo być może ona nauczy Cię kochać życie.
|
|
|
|
Nie chcę prezentów, głupiego "kc" w opisie ani zmiany statusu na facebooku.. Chcę czuć, że Ci zależy.
|
|
|
|
Tęsknota to brak oddechu. To łzy na policzkach. To nieprzespane noce. To wszystko, co najgorsze, wiesz?
|
|
|
|
Potrafiłam przez całą noc rozpamiętywać nasze spotkania. Przez wszystkie te samotne noce liczyłam godziny, które nam uciekają
|
|
|
|
I nagle pada kilka słów, odwracasz się i sama nie wiesz gdzie iść. Każda ze znanych dróg wydaje się zła. Najchętniej usiadłabyś na krawężniku zanosząc się płaczem. Brzmi znajomo, prawda?
|
|
|
|
Kiedyś się z Niego wyleczę. Może nie na pstryknięcie palcami, może nie po tygodniu, ani miesiącu. Czeka mnie wiele pustych dni, w których wciąż będzie się pojawiać jego twarz. Nie mogę wykreślić Cię ze swojego życia, zbyt wiele mamy ze sobą wspólnego. I nie powiem też 'jesteś w moim życiu zbędny'- bo nie jesteś. W gruncie rzeczy nikogo nie potrzebuje bardziej niż Ciebie... Ale nigdy nie byłeś mój.
|
|
|
|
napraw moje serce. napraw to, co zepsułeś, kretynie.
|
|
|
|
kucnął przede mną na tyle blisko, że dociskał swoje kolana do moich. bez słowa zakręcił wokół palca kosmyk moich włosów. -nie daję sobie bez Ciebie rady. - wyrzucił bez niepotrzebnych wstępów. -to nie miejsce na takie rozmowy, nie sądzisz? - unikałam Jego wzroku wlepiając swój w ludzi na korytarzu. -mam dzwonić? nie odbierasz. kiedy piszę, tłumaczysz, że nie masz czasu. staję pod Twoim domem, ot tak, czy z różami, a Ty wciąż siedzisz w pokoju bez reakcji. więc gdzie jest odpowiednie miejsce? - wykrztusił i zniecierpliwiony zmusił mnie do patrzenia na Niego. -kocham Cię. - wymamrotał. skrzydła motylków zatrzepotały mi w brzuchu, gdy muskając palcami mój policzek, pocałował mnie, nie zważając na nauczycieli, na dzwonek, na lekcję, na nic.
|
|
|
|
Dodaj komentarz