 |
oh_really.moblo.pl
siedzę i tępo wbijam wzrok w ścianę. wiesz że wszystkie moje myśli mogę zadedykować właśnie tobie? wiesz że mogłabym dusić się tylko po to by podzielić się z tobą moi
|
|
 |
|
siedzę i tępo wbijam wzrok w ścianę. wiesz, że wszystkie moje myśli, mogę zadedykować właśnie tobie? wiesz, że mogłabym dusić się tylko po to, by podzielić się z tobą moim jedynym oddechem? nie wiesz, bo moja miłość dla ciebie już nie istnieje. nie ma jej, prysła,zniknęła, od tak. wstaję i chwiejnym krokiem podchodzę do okna. nie jestem pijana. to tylko stare wspomnienia dają o sobie znać. przyjdziesz jeszcze kiedyś? obejmiesz mnie jak dawniej? chciałabym poczuć jeszcze raz twój zapach. oczywiście, że go pamiętam, chciałabym tylko go poczuć.. ostatni raz. gwiazdy świecą na przemian, ciekawa jestem czy spoglądasz teraz w niebo. tak jak kiedyś, gdy letniej nocy razem szukaliśmy tej która świeciła najmocniej. nawet nie wiem gdzie teraz jesteś. czy w ogóle jeszcze o mnie pamiętasz. ale mam nadzieję, że gdziekolwiek teraz jesteś, kilka wspomnień po nas, masz jeszcze przy sobie.
|
|
|
|
i pamiętam kiedy go poznałam, to było tak oczywiste że jest dla mnie tym jedynym. oboje wiedzieliśmy to od samego początku. i wraz z upływem czasu, wszystko stawało się trudniejsze - musieliśmy mierzyć się z wieloma przeciwnościami losu. błagałam by został. by przypomniał sobie co było między nami na początku. był charyzmatyczny, zniewalający, elektryzujący i wszyscy o tym wiedzieli. kiedy wchodził do pomieszczenia, każda kobieta patrzyła w jego kierunku, wszyscy wstawali by z nim porozmawiać. był jak ta hybryda, mieszanka człowieka, który nie mógł zapanować nad samym sobą. zawsze odnosiłam wrażenie, że był rozdarty pomiędzy byciem dobrą osobą, i korzystaniem ze wszystkich możliwości jakie życie oferowało człowiekowi tak wspaniałemu, jak on. rozumiałam sposób w jaki funkcjonuje i kochałam go. kochałam go, kochałam go, kochałam go, kochałam go... i wciąż go kocham. kocham go.
|
|
|
|
mam już dość udawania, że wszystko jest zajebiście i cacy. oszukuję samą siebie. niby jestem szczęśliwa, bo wokół tylu wspaniałych ludzi. otacza mnie mnóstwo dobrych osób. świetnie się z nimi dogaduję. jestem uśmiechnięta. nie! to nie jest udawany uśmiech. bardzo dobrze się bawię, gdy dookoła wszyscy mnie akceptują. ale nie można nazwać tego szczęściem. mimo, że otacza mnie wielu ludzi, których można nazwać bardzo bliskimi znajomymi, brakuje mi tej jednej. brakuje mi osoby, która będzie ze mną w samotne wieczory. przytuli, pocałuje. osoby, której będę potrzebna, która doceni we mnie wszystko, zaakceptuje mój charakter. tak wiem. oni też mnie doceniają, ufają mi a ja im. jednak to nie to samo.
|
|
|
|
kiedyś była dla mnie ideałem, była bohaterem i wzorem do naśladowania. dzisiaj jest po prostu jakąś istotą w moim życiu.. gdzieś tam się pałęta, kręci, smęci. jedyne o czym potrafimy rozmawiać, a w sumie o czym potrafię słuchać to tylko gry na fejsie. nienawidzę z nią przebywać w jednym pomieszczeniu - zwłaszcza w kuchni. nie lubię, gdy mówi mi o tym, co kto zrobił, co kto ma i co kto kupił. nie lubię jej tak bardzo, bo wszyscy są ważniejsi. od 4 lat wszystko jest ponad mną. od 4 lat nie widzi, że ma córkę..
|
|
|
|
jeździła z przyjaciółkami na rolkach. nagle się zatrzymała i upadła na beton. oczy zaszły jej łzami. coś ją w środku zabolało. poczuła ogromną pustkę, jakby go straciła. spojrzała nieobecnym wzrokiem w niebo i szepnęła do przyjaciółek "on nie żyje". po chwili dostała sms'a od swojego brata: "potrąciłby mnie samochód, ale mnie popchnął. sam pod niego wpadł. nie żyje. przepraszam".
|
|
|
|
i czasem jeszcze, gdy biorę do rąk mój szary, stary sweter czuję twój zapach. czasem jeszcze przeglądam stare archiwum, wtedy przypominam sobie tamte chwile, których mi tak cholernie brakuję. przez chwilę znowu jestem szczęśliwa. zamykam oczy, i widzę ciebie. uśmiechniętego, pewnym krokiem idącego w moją stronę. przytulającego mnie na przywitanie. ale potem już czuję tylko ból. ostatnie spotkanie, ostatnie słodkie słowa. i znowu powracam do szarej rzeczywistości. tak bardzo mi ciebie brakuję.
|
|
|
|
siedziałam obok wanny, gdy brałeś kąpiel. zanurzyłeś całe swoje ciało w wannie wypełnionej pianą. klęczałam tuż obok niej, głaszcząc cię po twarzy. - mała, wiesz że nie powinniśmy. jestem wandalem. a ty jesteś dla mnie zdecydowanie za grzeczna. księżniczka potrzebuje księcia. nie złego chłopca, chodzącego w kapturze po ulicy - powiedział. następnie wziął do dłoni strzykawkę i wstrzyknął sobie do żyły płyn o złocistym odcieniu. - heroina, maleńka - powiedział z zagubionym już wzrokiem. - za grzeczna, mówisz? wzięłam do dłoni tą samą strzykawkę, którą upuścił na łazienkowy dywanik. naśladowałam każdy jego ruch. do żyły wpłynęły resztki mętnej cieczy zawartej w strzykawce. - ej! co ty wyprawiasz? - spytał podnosząc się z wanny. - też potrafię być niegrzeczna. zobacz jak do siebie pasujemy - powiedziałam, widząc przed oczami mroczki. popchnęłam go, wpadając razem z nim do wanny. zaczęliśmy się całować. - skrzywdzę cię - wyszeptał między pocałunkami. - nie skrzywdzisz - odpowiedziałam.
|
|
|
|
czasami siadam na łóżku z myślą, że moje życie to totalna porażka, że nie mam nikogo komu na mnie zależy, nikogo kto zrobiłby dla mnie wszystko, nikogo kto po odczytaniu wiadomości ode mnie o treści : chodź bo jest mi smutno i potrzebuję przytulenia, przyszedłby bez jakiegokolwiek zastanowienia, nikogo kto powie że kocha ponad wszystko, nikogo kto pocałuje, nikogo kto obejrzy ze mną film w piątkowy wieczór obejmując mnie. po prostu jestem sama, i tak, mam z tym problem.
|
|
|
|
czuję się taka...słaba. chcę tylko jednego, czy o dużo proszę? świat jest zły, świat mnie rani... a ludzie są fałszywi. tak, są fałszywi jak cholera....i nagle zdajesz sobie sprawę, że jesteś za głupia. za łatwo wierzysz, a później cierpisz. idiotka..
|
|
|
|
co jeśli pewnego dnia nie wytrzymam? po prostu żyletka pójdzie za daleko. powiedzą, że nie wiedzieli co się ze mną dzieje.. załamanie nerwowe, bo przecież co innego. 'ale była taka młoda' ...
|
|
|
|
siedziała na łóżku w dresie, w tle słychać było smutną muzykę. opierając głowę o ścianę z jej oczu po bladych policzkach popłynęły łzy, a w głowie wciąż przewijały się myśli, co jeszcze się spierdoli...
|
|
|
|
chciała żeby nie bolało. nie bolało serce. nie bolała dusza. żeby móc kontrolować ból.
|
|
|
|
Dodaj komentarz