 |
monikassss.moblo.pl
Nie wierzę w Ciebie i nie boje się tego przyznać aczkolwiek niestety nie zmienia to faktu ze każdego wieczoru patrzę w niebo i błagam Cię o śmierć. Codziennie pisze do
|
|
 |
 |
Nie wierzę w Ciebie i nie boje się tego przyznać, aczkolwiek niestety nie zmienia to faktu, ze każdego wieczoru patrzę w niebo i błagam Cię o śmierć. Codziennie pisze do Ciebie listy, żebyś zrozumiał jak niesamowitym cierpieniem otulasz mnie w każdej minucie. Często przeklinam Twoje imię, taka już jestem. Wiem, że zbyt wiele grzechów popełniłam i jak wielu ludzi skrzywdziłam swoją bezmyślnością. Jeśli gdzieś tam jesteś to proszę Cię o jedno. Nie rań moich bliskich, nie rób tego dla mnie i z mojej prośby, zrób to dla nich. Nie wyobrażasz sobie jak ogromną wiarę i nadzieję pokładają w Twoją osobę. Proszę, jeśli chcesz mnie ukarać rób to w inny sposób, niż możliwość patrzenia na śmierć moich najbliższych. Kiedyś zasłużę na rozgrzeszenie z twojej strony. Nie dziś nie jutro, ale kiedyś na pewno. Więc właśnie dziś, właśnie teraz, ofiaruję swoje życie w zamian za ich zdrowie. Jeśli jesteś choć trochę podobny do tego Boga z ich opowieści, wierzę z całego serca, że ich od tego wyzwolisz. Amen.
|
|
|
|
|
Chciałabym umieć Cię nienawidzić. Nawet nie wiesz ile bym była w stanie dać, żeby moje źrenice przepełniały się nie łzami ale czystą nienawiścią. Chce palić każdego papierosa z myślą o tym, jak podły i nielojalny jesteś a nie ze świadomością jak głęboko wbijałeś mi sztylet w serce.
|
|
|
|
|
No dobra, pora się obudzić i spojrzeć przez szybę na szarą i brudną rzeczywistość skażoną tymi wszystkimi ludźmi nie zasługującymi na to by posiadać tak cenny dar życia. Nadszedł czas otarcia łez i przywyknięcia do widoku ścierwa. Chyba najwyższa pora uświadomić sobie, że pustka, chłód i obojętność, które przeszywają źrenice, nie będą już zaspakajane jego obrazem. Nie wypełnią się już jego odbiciem od którego zależał rytm bicia mojego serca. Co z tego, że życie nie pozwala nam osiągnąć takiego stopnia szczęścia jakiego pragniemy. Liczmy się z tym, że u każdego człowieka, który nie był zwykłym przechodniem pozostawiliśmy cząstkę siebie, której nie odzyskamy. W takich chwilach tracimy ułamek serca, bezpowrotnie. Jedyne co należy zrobić to zaakceptować obecną sytuacje.
|
|
|
|
|
Zmęczona byciem. Jak dobry czas to zły facet, jak zły czas to dobry facet. Ironia? W moich dziecinnych marzeniach wyglądało to trochę inaczej, ale rzeczy nie są takie jakie na pozór nam się wydają. To dlatego, nie ekscytuję się, gdy ktoś podejdzie do mnie z czekoladą, pudelkiem rafaello lub przegada ze mną godzinę przez telefon. To trochę boli, ale nadal to stosuję. Jak ja cholernie nienawidzę miłości. Boje się co ona ze mną zrobi, ale kontynuuję życie. Chyba zaczynam wracać do black devil'sowego nałogu. Z dnia na dzień jestem mniej odporna. Nie lubię wysłuchiwać tekstu "nie mam czasu" i pytań gdzie byłam, moja sprawa. Nowy facet stare rany, Stary facet nowe kłamstwa. Eh więcej o tym mówię, niż chcę by tak było. Potrzebuję czegoś aby uwierzyć, nie pomagają mi ludzie twierdzący że to powróci. Nie chcę nawalić znowu na całej rozciągłości linii, wiem lepiej. Nienawidzę tej miłości...
|
|
|
|
|
Może to nie do końca jest tak, że się poddałam. Ja tego nie zrobiłam, nie byłabym wstanie. Upadam i potykam się na prostej drodze, ale wychodzę z tego cało przecież zdarzają się błędy. Bywają chwile że tracę świadomość, że się odcinam, że chce zaprzestać walki i odpuścić wszystko i zarazem wszystkich. Cholera. Przecież nie może być ze mną aż tak źle. Czy jest? Przecież chodzę, patrze, oddycham, żyje. Bo żyje prawda? Może nie pełnią życia, bo już nie potrafię. Bez niego nie. Ale jestem tutaj, wśród ludzi. Nie taka jak wcześniej. Mniej naiwna, mądrzejsza, silniejsza, odporniejsza, bardziej zamknięta w sobie, lecz sam fakt, że jestem powinien uszczęśliwiać bliskich. Sama dla siebie jestem martwa, bo on stał się martwy. Podobno ja i on to jedno. Jedna dusza, jedno serce. Wychodzi na to, że jesteśmy ze sobą nieodwołalnie złączeni a wręcz nierozerwalnie.
|
|
|
|
|
To już koniec, wszelkie moje starania, wysiłki i próby nie doprowadziły mnie szczęśliwie do celu. Cała energia i chęć życia została odepchnięta, odeszła. Dokonało się. Moja krew przelata na czarę, wszystko się posypało. Jestem niczym upadły anioł z postrzępionymi skrzydłami i skaleczonym ciałem oddziałującym na dusze. Powolnym pewnym krokiem, ruszam w otchłań piekieł. Los i życie, nie pozwoliło mi stąpać po lepszych ziemiach. Skończyłam negocjacje z przeznaczeniem, ale czuję, ze nie tak miało być. W ostatecznej sytuacje zostaje sama, odrzucona, pokonana i bezradna. Koniec, pogodzona ze swoim losem nie zatrzymuje się. Podnoszę głowę, prostuję skrzydła, podleczam strzępki duszy. Idę, przygotowana na najgorsze. Idę by stanąć przed nowym wspólnikiem. Szatan z Lucyperem już wyczekują i wypatrują mnie na szczycie.
|
|
|
|
|
Zabijasz mnie. Umiejętnie lecz nieświadomie odbierasz mi życie. Precyzyjnie trafiasz w mój umysł i przekłuwasz serce. Rozrywasz moja dusze kawałek po kawałku, nie okazując jej grama litości. To boli. Wydajesz się obojętny i nie przerywasz wyroku, na który mnie skazałeś. Upadam. Najpierw zamiera część moje rozumu, doskonale go uśpiłeś i odłączyłeś od czynników pozwalających na jego dalsze funkcjonowanie. Tracę świadomość ale nadal odczuwam ten cholerny ból. Nogi się pode mną uginają. Dusze się. Płuca nie pozwalają na prze flirtowanie tlenu. Liczę się z końcem dotychczasowego życia. Przekłuwasz moje serce słowami, niczym igiełkami. Upadam bezwładnie na ziemię a ty dobijasz mnie ostrzem, niszcząc dostrzętnie moja przeszłość, teraźniejszość i nadzieje na przyszłość. Zabiłeś mnie. Ja nie żyje, czuje się martwa. Uważaj mnie za martwą.
|
|
|
|
Dodaj komentarz