 |
|
nigdy nie mów, że wiesz co czuję, bo to nie ty codzień wstając z łóżka i spoglądając przez okno widzisz miejsce w którym ukochana osoba odebrała sobie życie. więc nie mów że mnie rozumiesz.
|
|
|
|
starałam się, próbowałam, walczyłam każdego dnia z osobna, ale dziś się poddaję. wcale nie jest dobrze i nie mam sił dłużej siebie oszukiwać. poddaję się. przegrałam z życiem.
|
|
|
|
nie wiem w którym miejscu, w jakim momencie popełniłam jakiś cholernie wielki błąd, za który teraz płacę godzinami samotności.
|
|
|
|
moja siła zamieniła się w słabość. uczucia mieszają się ze sobą. nie wiem gdzie jestem, nie wiem co tutaj robię, nie wiem dlaczego, po co, wszystko straciło sens, a jedynym pomocnym lekarstwem bym mogła oddychać są papierosy. samotność.
|
|
|
|
mało jest w moim życiu osób, które są dla mnie ważne. są to pojedyncze osoby, takie których miejsce jest głęboko w moim sercu, to dla tych osób chcę żyć, jednak los sprawia, że te osoby opuszczają mnie po koleji, jestem coraz bardziej samotna, a ból rozstania jest nie do zniesienia. świat wydaje mi się tak wielki, zimny, pusty, bez wartości, nie mam już nic.
|
|
|
|
dokładnie 4 i pół roku temu chowałam jego trumnę z ciałem do wielkiej czarnej dziury, dokładnie 4 i pół roku temu chowałam do tej samej dziury moje serce wraz z Nim.
|
|
|
|
zamiast miłosnych ballad ciężki hip - hop lub mocny bit, zamiast adidasów jak najwyższe szpilki, czerwona szminka zamiast pomadki, papieros , jeden drugi, tak , nie jestem już małą dziewczynką i nawet nie wiem dlaczego tak się zmieniłam . stało się.
|
|
|
|
obiecuję sobie, dla siebie, dla własnego dobra, nie ulegnę nigdy wiecej jego oczom, nie oddam znów siebie, przecież wiem jaki jest, przecież wiem, że chce mnie tylko na chwilę, obiecuję to sobie, a jeśli ulegnę to przynajmniej wtedy muszę zamienić serce w kamień, by nic nie czuć.
|
|
|
|
4 i pół roku temu. godzina 18.35. moje życie zmieniło się na zawsze. moje serce wtedy zamarło. ludzie mówią czas leczy rany, nieprawda. takich ran nic nigdy nie wyleczy. kiedy tracisz najbliższą osobę na zawsze tracisz swoje życie, siebie, wszystko i żaden czas tego ci nie wróci.
|
|
|
|
staję przed lustrem i pierwszy raz w życiu nie poznaję swojej twarzy , jak bardzo się zmieniła przez ostatnie tygodnie , jak bardzo nerwy , obowiązki , brak czasu może zmienić twarz człowieka..
|
|
|
|
jest mnie coraz to mniej, i nie chodzi tu tylko o ubywające gramy mojego ciała z każdym dniem, ale też o radość w oczach, nadzieję w sercu, siłę w nogach by iść dalej, o wiarę , o pewność siebie, o mój umysł, który jest wyczerpany. staję się cieniem samej siebie, moje ciało jest wycieńczone, mam sińce pod oczami ale to nic w porównaniu z tym jak czuje się moja dusza, cierpię, bo jest mi zbyt ciężko iść , wstawać, żyć, pracować, jestem zbyt słaba i samotna na to co przynosi mi życie.
|
|
|
|
ostatnio jestem roztargniona, zabiegna, gubię myśli, nie wiem co robić. jakbym siedziała w jakiejś pieprzonej karuzeli i nie mogła z niej wysiąść. ciągle za dużo, za szybko, za późno. zwariuję.
|
|
|
|
Dodaj komentarz