 |
|
Ja zawszę będę taka sama, nie zmienię się nigdy. Wiem to, nic się nie zmieni, zawsze wszystko będzie do mnie wracać. Ta cała chora ja, te wszystkie niezdrowe rzeczy, w które tak bardzo się wplątałam. Czasem tak strasznie żałuję i nie lubię się za to, co zrobiłam, w co się wpakowałam. Przecież mogłam tego wszystkiego uniknąć. Nie musiałabym teraz tak bardzo się wszystkiego bać. Nie umiem wytrzymać chociaż jednego dnia, nawet jednej krótkiej chwili bez lęku. Boję się, że to niedługo we mnie uderzy, że buchnie na mnie całe to piekło, które w sobie noszę. Tak się tego lękam. Bo nic się nie zmieniło, nie ruszyło, nie poszło dalej. Dalej jestem taka sama, taka jak zawsze. Znów zostaję w tyle, kiedy wszyscy biegną, walczą, żyją.
|
|
|
|
Przecież to była przeszłość. Nic więcej. Stare fotografie. Tamte ulice. Tamten czas. Tamte miejsca. Tamto ciepło. Śmiech i płacz. Radość powitania i smutek rozstania. Pijane noce i beznadziejnie trzeźwe dni. Drapanie za uszkiem i delikatne pieszczoty. Regularność. Uczuciowa stabilizacja. Przeszłość.
|
|
|
|
Wiem, że się zmieniłam, dostrzegasz to jako jeden z nielicznych, bo znasz mnie najlepiej. Pokochałeś inną wersję mnie. Polubiłeś innego człowieka niż tego kim się stałam. A stałam się obca, nie tylko dla Ciebie ale również dla siebie. Jestem chłodna, bardziej obojętna i zdystansowana, udaję silną, powtarzam ciągle te same błędy, popadam w obłęd, zakopuję się coraz głębiej w moim cierpieniu i dzięki Tobie widzę, że odpycham Cię od siebie i odrzucam Twoją pomoc. Możesz wątpić we mnie i w tą relację, ale ja nigdy nie zwątpiłam w Ciebie i to co nas połączyło mimo, że Cię zawiodłam. Mimo, że utraciłam grunt pod nogami i sens dalszej egzystencji. Mimo, że nie wiem co ze sobą zrobić a częściej myślę o położeniu się na torach to chciałabym znowu powrócić do dawnej siebie, do tej kobiety, która znaczyła dla Ciebie bardzo wiele, tylko mi pomóż, proszę, nie skreślaj, podaj dłoń, przypomnij za co mnie ceniłeś i czym jest moje prawdziwe "ja", okaż cierpliwość i wyrozumiałość.
|
|
|
|
Widziałam świat, w którym człowiek jest zabawką
i na dno spadł, bo ciągnęło go tam alko. Do dziś kojarzy mi się z upadkiem,
z bólem to wspominam, skumaj - był moim dziadkiem.
Widziałam świat, gdzie bezsilność niszczy ludzi.
Nagły szach mat, wielki ból i w sercu ucisk. Kolejny kielich walnę z żalem
za te trzy operacje i wszystkie szpitalne sale.
Widzę świat, gdzie chowamy swe emocje
chciałabym powiedzieć mamie, że kocham Ją najmocniej. Ale znasz te akcje, pierdolona niedojrzałość.
|
|
|
|
Nigdy nie pojmiesz co działo się w mojej psychice.
|
|
|
|
Wiem jak ciężko jest pozbyć się tu zgubnych nawyków. Ziomuś, nie wciskam kitu, nie chcę fermentu żenić, dziś nie tonę, lecz stoję na tej ubitej ziemi. Możesz zmienić tu wszystko i nie taplać się w bagnie. możesz wszystko, jeśli naprawdę tego zapragniesz. Na dnie kończą ci słabi, bracie daję Ci słowo, weź się ocknij i udowodnij swoją gotowość.
|
|
|
|
każdy sobie zasłużył na szczęście w tym pierdolonym świecie, więc mi nikt też nie ma prawa go odebrać w żaden sposób. tu chodzi o mnie. nikt tych lat nie przeżyje za mnie, a skoro mam wolną wolę, to chcę tą drogę przejść z kimś kogo sama sobie wybiorę, który MI daje szczęście, bezpieczeństwo, miłość, ciepło, poczucie piękna i beztroskę której nie dostałam kurwa od nikogo. a ty na co byłbyś gotów, gdyby chcieli ci zabrać powód wstawania rano, biegania do łazienki, żeby tuszem pociągnąć rzęsy, powód radości, śmiechu do bólu brzucha, wspaniałych wspomnień i powód planowania kolejnych lat, osobę, która spełnia twoje marzenia, która nawet była twoim marzeniem, co byś zrobił, no co kurwa?
|
|
|
|
Władował sobie ostatnią działkę, ja wzięłam niucha. Byliśmy niesamowicie szczęśliwi i rozmawialiśmy o tym, jak to nam będzie dobrze razem, kiedy skończymy z heroiną.
|
|
|
|
mijały dni, godziny, oni już chyba zapomnieli, wciąż są bardzo blisko, choć już nie tak jakby chcieli
|
|
|
|
Nie pytasz dokąd idę, ale wiem, że idziesz ze mną. Tam jutro spotkamy się na chwilę, na pewno. Nie lubię kiedy pytasz czy przyjdę na trzeźwo.
|
|
|
|
Mówisz mi, że marnuje swoje życie. Ale co ty o nim wiesz? Obserwujesz je, tylko tyle. Nawet w nim nie uczestniczysz. Nie wiesz w ilu chorych akcjach uczestniczyłam. Nie wiesz ile razy odprowadzali mnie do domu i dali poczuć, że po prostu są. Nie wiesz ilu ludzi znosi mnie i moje humory. Nie wiesz jak potrafię bronić swego. Za swoich jestem w stanie zrobić wszystko. Nie masz pojęcia ile w tym "zmarnowanym" życiu mam wspomnień. I to nie takich zwykłych. W tych wspomnieniach uczestniczą ludzie, którzy znaczą dla mnie coś więcej. Uważasz, że wiesz jak to ze mną jest? Masz rację. Czasami mam dość siebie, swojego życia i najchętniej bym ze sobą skończyła. Ale w tym "zmarnowanym" życiu jest od groma chwil, których ty w swoim "poukładanym i normalnym" życiu nie doznasz.
|
|
|
|
Psychodeliczne tango z cieniem, na skraju myśli z porzuceniem. Dbałość o szczegóły, wgląd aparycji na marazm duszy. Mozolne oddychanie, niemalże ze strachu... Szeptanie słów niezrozumiałych, na przełomie czasu. Tysiące myśli, sprzecznych ze sobą... Sygnały dymne, we mgle tłumu. Wciąż powtarzające się schematy bólu. :>>
|
|
|
|
Dodaj komentarz