 |
|
Nigdy go nie zatrzymywałam, nawet wtedy gdy wiedziałam, że jego odejście będzie definitywne i na zawsze. Nigdy nie umiałam powiedzieć mu wprost co będę czuła gdy w końcu to wszystko się skończy. A może tak naprawdę sama nie wiedziałam co się stanie. Czy będę płakać miesiącami, czy może smutek potrwa parę dni i mi przejdzie bo zdam sobie sprawę, że on nie był dla mnie. Ale wiedziałam, że był dla mnie tak ważny, że wspomnienia z nim pozostaną w sercu na zawsze.
|
|
|
|
Nie wiem dlaczego w tak szybkim tempie ta znajomość się rozpadła. Dlaczego z dnia na dzień musiałam zacząć żyć bez niego. Brakowało mi jego czułych wiadomości na dobranoc i na dzień dobry, a najbardziej Jego dużych, męskich dłoni, które trzymały moje i wtedy czułam się bezpieczna. A nawet zaczynało mi brakować kłótni. Boję się tego, że już nigdy nie będę w stanie zakochać się w kimś tak bardzo jak w Nim. I, że nigdy nikomu tak bardzo nie zaufam.
|
|
|
|
Po tylu latach przyjaźni spokojnie mogę powiedzieć, że jesteś dla mnie jak starsza siostra. Która jest przy mnie gdy tego potrzebuję, opiekuje się mną codziennie i daje dobre rady. Aniołkiem, który zawsze mnie wysłucha, i zawsze znajdzie czas. Kimś do kogo mam bezgraniczne zaufanie, i wierzę, że to nigdy nie ulegnie zmianie.
|
|
|
|
Kochałam, choć może było to niemożliwe. Miałam świadomość, że mogę zawsze napisać, z problemem i ze zwykłą rzeczą. Swoim charakterem nauczył mnie jak być silną, jak być obojętną, i jak być zawziętą w tym co się postanowiło. Zadaję sobie tylko pytanie, dlaczego Jego już ze mną nie ma, choć miał być.
|
|
|
|
Prawda jest taka, że większość osób odejdzie równie szybko, jak się pojawili. I dopiero po czasie okaże się kto jest prawdziwy. Dlatego chciałabym nauczyć się dystansu do ludzi, by wreszcie wszystkiego nie brać na poważnie, i nie wkładać od razu w każdą znajomość serca.
|
|
|
|
Nie rozumiałam Jego zachowania. Tego, że jednego dnia wszystko było w porządku. A na drugi dzień zupełna obojętność. Nienawidziłam jak znikał na parę godzin, nie mówiąc mi co robi, i wracał jak gdyby zupełnie nic się nie stało. Nie dostrzegałam tego, że w Jego życiu jestem tylko zabawką. A gdy teraz to analizuję to wiem, że od początku ta znajomość była spisana na straty i nie miała sensu. I żałuję, że nie byłam w stanie tego zakończyć, chociaż niszczyło mnie to od środka.
|
|
|
|
Dzisiaj minęłyby dwa lata jakbyśmy byli ze sobą. Ta data już na zawsze będzie gdzieś w moim sercu, bo nie da się zapomnieć tej pierwszej, prawdziwej miłości. Kochałam jego głos, i mogłabym go słuchać cały czas. Kochałam jak się złościł wtedy kiedy się z niego naśmiewałam. Chociaż doskonale wiedział, że to tylko dla żartów. Uwielbiałam jego przemęczone oczy kiedy nie spał całą noc, tylko po to by nie zaspać do mnie na pociąg. A kiedy nie odpisywał mi chociaż 5 minut, już zaczynałam się denerwować i martwić. Początki zawsze są cudowne. Teraz już jest inaczej. I chociaż te chwile spędzone z Nim były dla mnie najlepszymi w życiu, nie potrafiłabym drugi raz wejść do tej samej rzeki, nie mając stuprocentowej pewności, że mogłoby być tak jak dawniej.
|
|
|
|
Były momenty kiedy wątpiłam w tą przyjaźń, którą budowałyśmy od paru lat. Zdałam sobie sprawę, że jedno głupie kłamstwo potrafi przekreślić zaufanie, które się zdobywało przez bardzo długi czas. Ale najważniejszą rzeczą, której się nauczyłam to umiejętność przebaczania. Bo cokolwiek by się nie działo to wiemy, że mamy siebie, i żadna kłótnia nie jest w stanie doprowadzić nas do końca.
|
|
|
|
Dodaj komentarz