 |
axelflex.moblo.pl
Pewnie że chciałabym przyjść do Ciebie albo żebyś Ty przyszedł. Chcę nic nie mówić chcę słuchać. Chcę choć na chwilę pozbyć się tego wielkiego niepokoju który je
|
|
 |
|
Pewnie, że chciałabym przyjść do Ciebie albo żebyś Ty przyszedł.
Chcę nic nie mówić, chcę słuchać.
Chcę choć na chwilę pozbyć się tego wielkiego niepokoju,
który jest gorszy, niż choroba, który jest chorobą.
Nikt nie wie nawet, czemu mi źle. Nawet czy będzie lepiej.
Jeśli znów nie będziesz pisał, pewnie umrę,
bo nie można tak ciągle czekać.
Chociaż bardziej, niż śmierci, zawsze bałam się,
że kiedyś może Cię zabraknąć. A teraz Cię nie ma..
|
|
|
|
Zmysły rozpalone, do granic pobudzone
Zapach Twego ciała, on tak na mnie działa.
Dotknij trochę niżej, przyjrzyj mi się bliżej
Całuj mnie też tam, gdzie drzwi do nieba bram.
|
|
|
|
Bardzo przepraszam Kotku, etos pisarza, Uchyliłbym Ci nieba, ale nie mam złota w sztabach. I wzywa mnie noc, co noc i przeobraża, Ale nie martw się o mnie, niedługo wracam.
|
|
|
|
Tego nie wiesz też, szatan jest ze mną od lat, Najbardziej lojalny nigdy nie pije sam, Wolałbym nie udawać, zdjąć etykietę, Rzucić to do diabła i nie mówić więcej szefie, Nie puszczać korzeni, lecieć jak liść na wietrze, I trzymam to na uwięzi chce byś czuła się bezpiecznie
|
|
|
|
Jesteśmy dla siebie jak chiński znak równowagi, coraz bardziej jestem pewien, że los dobrze nas zaprowadził. Nie możemy istnieć bez siebie jak bez nocy dzień, jak bez ciemności światłość, jak bez życia śmierć. Wiem, że rany na sercu przeze mnie zadane się goją powoli i wiem, że to boli, Ty jesteś moją ostoją i chociaż nasze życia to walka dwóch różnych światów. Moje życie bez Ciebie byłoby jak ogród bez kwiatów.
|
|
|
|
Za każdym razem, kiedy Ty przeze mnie płakałaś, to jakaś część mojego serca jakby we mnie pękała. Awantury, wyprowadzki, ciche dni, sytuacje, których tak naprawdę nie powinno być. Za które siebie winie, zrobiłem Ci tyle złego. Zobaczysz żal minie, po prostu trzeba czasu do tego.
|
|
|
|
Ej się kurwa zastanawiam, jak posprzątać ten bałagan,
który w sercu pozostawia, nic się samo nie naprawia.
Nie mogę się pozbierać, każdy dzień jest pierdoloną męką,
proszę, powiedz mi gdzie jesteś Boże i co we mnie pękło..?
Czemu tak, a nie inaczej i co będzie dalej..?
Nurtują mnie te pytania, odpowiedzi nie ma wcale..
|
|
|
|
Dodaj komentarz