– Stań! Ale nie patrz, Nie odwracaj głowy. Masz dwoje pleców jak dwa czułe miecze. Lecz są to również dwie lęku połowy, Przez które klęska i kręgosłup ciecze. – Stań! Ale nie patrz. Sennymi rękoma Rozłam kołnierzyk, weź widnokrąg w siebie. Widzisz te światła w niedosiężnych domach? Tam ktoś cię czeka, ktoś unosi grzebień... – Stój! Ty masz słuchać. Każdym skóry włoskiem, Więc każdym nerwem nasłuchuj głębokim, Jak z tyłu biją dzwony szekspirowskie, Jak dziwnie śpiewnie dźwięczą moje kroki. – Przejdą. Przechodzień – Cóż z ciebie zostawią? Posąg ze soli, starca z ciężkim wzrokiem? Tego, co przeżył już całą epokę? Czy tylko durnia po zwykłej zabawie?

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!