Mężczyzno, nawet nie wiesz, jak trudno jest budzić się przytulonym do chłodnego prześcieradła i uderzać głową o poranną ciszę. Teraz nikt już nie rozlepia mi powiek, dlatego do samego południa zasłaniają źrenice. I dobrze, przecież i tak sens parzenia kawy zardzewiał razem z dzbankiem, a papierosy znów zapomniałam kupić. Czekam aż wszystkie autobusy uciekną, by móc położyć się spać. Ale, Mężczyzno, nocą sama sobie nie wystarczam. Zasłaniam głowę poduszką, bo czas zbyt głośno krzyczy i nucę naiwnie po cichu, że: My, to nie dwie połówki tej samej pomarańczy. My, to wiśnia o jednej twardej pestce.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!