|
Straciłam wszystko co miałam i dopiero wtedy zrozumiałam, ile tego tak naprawdę było... Źle mi było w niebie, więc strącono mnie na ziemię... Najpierw zabolał upadek, a później bolało już całe życie...
On był takim moim Słońcem, które oświetlało moją drogę. Słońcem, które świeciło tylko dla mnie. A dzisiaj został tylko smutek. Bo Smutek jest jak mgła, która zasłania nam słońce
A może to jeszcze nie czas? Może jeszcze muszę poczekać. Może jeszcze nie zasłużyłam na szczęście. Jeszcze nie zapłaciłam za wszystko co zrobiłam
|
Dodaj komentarz
