|
proza życia przytłoczyła poezję i czułość..
widzę Ciebie słyszę głos, nie czuję dotyku, często myślę o tym do bladego świtu..
kiedy myśle o Tobie to bezsilność znowu czuje .
czemu właśnie teraz mój umysł nie szwankuje
powiedz jak zapomnieć ? powiedz a spróbuje !
tracę Ciebie z oczu Twój obraz się rozmywa ..
.właśnie nadszedł czas żeby z prawdą się pogodzić.
życie zepsuło nas już dawno.
|
Dodaj komentarz
