Leżę pośród innych w ciemnym pomieszczeniu. Tak jestem potrzebna. Często zwracają się do mnie o pomoc, a ja jej udzielam. Właśnie wtedy jestem wyciągana na światło dzienne i przez chwilę naprawdę potrzebna. Bo przecież beze mnie ciężko by było 'zwyczajnemu' człowiekowi. A kiedy przez chwilę mam przerwę w pracy jestem zamęczana w sposób nadnaturalny. Nie nie rzucają mną, nie biją mnie, chodź czasem gryzą! Ale to nie jest najgorsze! Najgorsze jest to że to ja muszę słuchać wszystkich ich przemyśleń. Chorych gdybań. Zamartwiania się co będzie za godzinę, dwie, tydzień, rok. bombardują mnie obrazami irracjonalnych marzeń, albo czasami z nudy rysują chaotyczne kreski, które nie mają znaczenia. JA, taka mała, mizerna, jestem świadkiem ich życia. Ja słucham ich i wytrzymuję z nimi większość czasu. Ale kiedy tylko skończy się mój wkład, albo coś się zepsuje, zostaję osamotniona, ląduję w koszu, bo nikt nie ma ochoty chodź raz Mi pomóż, nikt mnie nie wysłucha, nie rozumieją! Jestem długopisem.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!