|
Jedno wydarzenie, do którego prawie by nie doszło, doprowadziło do tego, że coraz częściej płaczę przez matkę, która powoduje, że jestem bierną palaczką, a ja nie chę umrzeć na raka, jak tata. Przypomniało mi ono chorobę ojca, na którą cierpiał jak byłam mała, gdy żył i te wszystkie momenty, kiedy występowały jej objawy, kiedy panicznie się bałam. Już o tym nie pamiętałam, bo zaczął po jakimś czasie leczenie, ale chłopak z samorządu szkolnego, który przyszedł na szóstą lekcję w piątek z jakimiś ulotkami, przed samym wyjściem -trzy kroki przed drzwiami- stracił przytomność i upadając mi to przypomniał. W sumie cieszę się, że to stało się u nas, a nie na pustym korytarzu lub schodach... Odzyskał przytomność, pielęgniarka przyszła, zmierzyła mu ciśnienie, zadzwonił dzwonek. W oczach wszystkich tkwiło przerażenie. Gdy zbliżałam się do niego, aby opuścić salę, przyspieszyłam kroku i powstrzymując się, spojrzałam kątem oka na jego strasznie sine dłonie. Nigdy nie pozbędę się strachu..
|
Dodaj komentarz
