Idąc dzisiaj ulicą patrzyłam na wszystko z pewną rezerwą analizując każdą wypowiedź, każdy gest skierowany do mnie. Zwracałam uwagę nawet na najmniejszy szczegół. I do jakiego wniosku doszłam ? Do nijakiego. Moje życie to pewien rodzaj teatru. Codzienność jest moją sceną, a ja jako mała, niedoświadczona aktorka, która zapomniała roli zostaje wyprowadzona na sam środek i udaje, że coś umie, a tak naprawdę nic nie wie, jest zagubiona, samotna. Strach przepełnia jej duszę, a słone krople siedzą uciążliwie w oczach i nie chcą wypłynąć.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!