Betonowe lasy mokną, Wiatr wieje w okno, Siedzę w oknie i wdycham samotność. Jak to jest? – gubimy się jak startujemy, i całe życie się odnajdujemy? Wracając do wyjścia punktu – źródła dźwięku, łamiąc falę lęku, (biegnąc) macamy po ciemku. Szukając momentów, fragmentów, harmonii, Fundamentu, chociaż niewiadome goni.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!