|
Kiedy myślę o przyszłości, oczami wyobraźni widzę siebie siedzącą samotnie przy oknie, w małym, drewnianym domku, głaszczącą malutkiego kota, mruczącego z zadowolenia. Popijam zieloną herbatę, wstaję i otwieram okno, żeby podziwiać wschód słońca. Ono za każdym razem tak leniwie wstaje zza małych gór, budząc mój podziw i respekt dla Stwórcy. Potem w myślach dziękuję Mu za życie. Za to, że przetrwałam te najgorsze momenty, dziękuję mu za to, że nadal istnieję i mogę podziwiać piękno natury. Wieczorami wybieram się na spacer, szukając ukojenia przed parną nocą przy małym strumyku. Z zaangażowaniem obserwuję gwiazdy i księżyc ciesząc się każdą sekundą, a potem uświadamiam sobie, że to tylko czysta abstrakcja. Marzenia, które nie mają prawa się ziścić, bo dziś nikt nie ma prawa do szczęśliwego, bezproblemowego życia. Jesteśmy skazani na życie pozbawione sensu i barw czekając na śmierć, która wybawi nas z tej pogoni za wiatrem.
|
Dodaj komentarz
