Chcę nagle wiedzieć, od którego punktu mój smutek ma sens, a radość ma swój powód. Przepraszam, nauczyłam się właśnie żyć i nie zamierzam tego zmieniać Straciłam część siebie odpowiedzialną za radość i uczucia. Wyparowała, odeszła, wyemigrowała do Paryża jak Polacy w czasie zaborów. Nie zostawiła listu pożegnalnego, nie pisze z daleka, udaje, że zniknęła, leży krzyżem gdzieś pod drzewem i wsłuchuje się w dźwięk przejeżdżającego metra. Nie tęskni, nie lubi, znajdzie inną duszę, a mnie zostawiła samą w pustym, chłodnym mieszkaniu na pierwszym piętrze.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!