|
... Już po chwili pokój, w którym się znajdowaliśmy, wypełniał Twój dźwięczny śmiech. Odbijał się od moich bębenków niczym piłeczka pingpongowa, za każdym razem subtelniej. Było tak spokojnie, zwyczajnie, jakby toczył się normalny bieg wydarzeń. Nie mogę sobie przypomnieć o czym dokładnie rozmawialiśmy. Pewnie skupiałam się głównie na tym, w jaki sposób poruszają się Twoje wargi, jak często dotykasz dłonią swoich włosów i z jaką częstotliwością Twój głos pieści moje uszy. Kilka razy zamknęłam oczy, a kiedy lekko otwierałam powieki z obawą, że pryśniesz jak bańka mydlana, znów byłeś blisko. Opowiadaliśmy sobie różne historię z naszych, z pozoru zupełnie innych dni. Wtedy zauważyłam ile nas łączy. Teraz wiem, że tak wielu pytań jeszcze nie zadałam, tak wiele słów nie wypowiedziałam, chociaż może właśnie to wcale nie było potrzebne? ...
|
Dodaj komentarz
