|
... W tamtej chwili już nic innego nie miało znaczenia oprócz Ciebie, bo dzięki temu minionemu popołudniu wznosiłam się 10 cm nad ziemią. Podarowałeś mi piękne, duże skrzydła i nauczyłeś na nich latać. Kiedy delikatnie otworzyłam powieki z obawą, że sen o Tobie pryśnie, moje dłonie błądziły w powietrzu szukając Twoich ramion. Na próżno się starałam, moje opuszki stykały się tylko z coraz gęstszym powietrzem, którym ciężko było mi oddychać bez Ciebie. Równie łatwo jak się wzniosłam - upadłam bez ostrzeżenia. Spojrzałam ukradkiem w zabrudzone lustro. Czarne, lepkie strużki tworzyły na mojej twarzy witraż skomponowany ze smutku i rozczarowania. Posklejane, gęste rzęsy wkomponowały się w przeszklone oczy, a usta wygięte w nieprzyjemnym grymasie, wołały niemo konkretnego adresata. Dobrze wiedziałam czego potrzebuję. Chociaż jednej chwili, jednego słowa, jednego spojrzenia, abym mogła wrócić na właściwy tor, w którym metą byłbyś Ty ...
|
Dodaj komentarz
