Tego dnia było zimno jak nigdy Na przeciw siebie w parku staliśmy Patrząc a oczy próbując coś tłumaczyć Trudno zbudować tak łatwo można stracić Robiłem krok ale odsówałaś się Proszę nie rób tak wiesz jak to rani mnie Taka zmiana o 180 stopni Nie poznaję Ciebie klękam jak w samotni Tłuke szkło szukam proszków przeciw śmierci Widzę nas i deszczowy październik Na falochronie trzymając za dłonie Jak tytanik co i tak za tonie Żegnaliśmy się nie wierząc że to koniec Każde z nas poszło w swoją stronę Chodź poskładane jak jakieś orygami Jednak bez siebie nie będziemy tacy sami

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!