|
' " Bo człowiek nawet wśród ludzi potrafi być samotny" zadudniło jej w głowie ostatnie słowo z pamiętnika, które zapisała. Teraz całkowicie sama, a jednak otoczona grupką ludzi szła wąskimi szarymi ulicami przez życie dążąc do etapu zwanego ' nieograniczone szczęście'. Mijała wiele kuszących propozycji i wystaw, które zachęcały ją do tego by się zatrzymała lecz ta mała dziewczynka dzielnie przemierzała kolejne zakamarki, omijała świetnie oświetlone budynki i roześmiane twarze. Idąc długimi dniami i nocami zaczynała wątpić, że kiedykolwiek dojdzie do celu, do swojej małej mieściny gdzie czeka ją nieograniczone szczęście (...) Po miesiącach tułaczki wyglądała jak siedem nieszczęść spakowanych w jeden wielki worek zwany ciałem. Właśnie wtedy zrozumiała co musi zrobić by tam dojść, co jest kluczem tej całej tułaczki. Siedzący obok chłopiec o kruczoczarnej czuprynie sprawiał wrażenie dość smutnego, a ona z uśmiechem podeszła i powiedziała wyciągając swą drobną, bladą dłoń : " Pójdziesz ze
|
Dodaj komentarz
